این آزمایش با همکاري فيزيکدانان دانشگاه ژنو و ليون ابتدا در آزمايشگاه با موفقیت انجام شد. آنان در آزمايشگاه هواي داراي رطوبت بالا را در اتاقي پر کردند و آن را در معرض تابش فلاش هاي لحظه اي نور مادون قرمز متمرکز (کانوني شده) قرار دادند. قطره هاي آب بزرگي که با چشم غير مسلح قابل رؤيت بودند، تشکيل شدند و ابزار هاي اندازه گيري نیز اين مشاهده را تأييد کردند.

از آنجا که هواي جو داراي رطوبت بسيار کمي است، محققان پروژه همکاري تراموبايل سپس آزمايشاتي را در هواي آزاد انجام دادند. در اين آزمایش آنان يک ميلي ثانيه پس از فلاش مادون قرمز، يک اشعه ليزري از نور سبز را فرستادند. اين اشعه تا ارتفاع تقريباً 150 متري مشخص کرد که چه تعداد ذرات در اندازه قطرات آب در هوا موجود بودند.

در بخش 45 تا 75 متري که ليزر مادون قرمز مولکول هاي هوا را يونيزه کرده بود، محققان به وضوح ذرات بيشتري يافتند. کاميل استلمازژيک عضو گروه تحقيقاتي آلمان مي گويد: «قبل از اينکه بتوانيم باران توليد کنيم، بايد ابتدا دليل اين تأثيرات را بفهميم.»

اين تيم از دو سال پيش سعي کرده است ليزر را به عنوان مشتق رعد و برق براي ابرهاي صاعقه دار استفاده کند. تاکنون روش هاي چندان قابل اعتمادي جهت تحت تأثير قرار دادن هوا وجود نداشته است. چيني ها براي اداره بارندگي در بازي هاي المپيک 2008  روش بارور کردن ابرها با استفاده از يديد نقره را به کار بردند.

منبع: http://www.setna.ir/biology/item/2203